Oradan bir yil o'tdi... Bu orada ota-onamga dilimdagini aytib Rohilalarnikiga sovchilikka borishlarini iltimos qildim. Ammo onam: - Biz ularning tengimasmiz, baribir qizini bermaydi, ular boy - deb e'tiroz bildirdi. Niyatim jiddiyligini bilgan dadam onamni ko'ndirdi va sovchilikka borishdi. Ular xar safar sovchilikdana tushkun kayfiyatda qaytishardi. Shundan so'ng men xam umidimni uzib , bor e'tiborimni o'qishga imtihonlarga tayyorgarlikka qaratdim. Biz Rohila bilan birga bo'la olmadik. Uning uyiga birinchi vaoxirgi borgan kunim ota-onasi Rohilani qishloqdagi boyvachcha do'stining o'g'liga unashtirib kelishgan ekan. Maktabni bitirib xar birimiz o'zimiz xoxlagan yoki ota-onamiz qurbi yetishi mumkin bo'lgan institutlarga xujjat topshira boshladik. Mandat komissiyasida kim nima qilishi ma'lum bo'ldi. Mening omadim chopib, o'zim orzu qilgan madaniyat institutiga kirib ketdim. Bu vaqtda Rohilaga dadasining do'stining o'g'lidan sovshi kelayotgani xaqida gaplar eshita boshladim. Rohila menga bir necha marta ukasi orqali xat berib yubordi. Xatida meni ko'rishni istayotganini, men bilan uzoqlarga qochib ketishga tayyorligini yozgandi. Xar safar undan xat olar ekanman, yuragimni muhabbat va ayriliq azobga solardi, ammo dilimda baribir u bilan birga bo'la olmasligimni xis qilardim. 2 senyabr, 1998 yil. Ko'nglimda hayajon bilan institut hovlisiga qadam qo'ydim. Atrofda notanish, uzoq viloyat va qishloqlardan kelgan, sodda va beg'ubor yuzli yigit-qizlar bir-biri bilan tanishish ishtiyoqida. Ba'zilar o'z guruhi va oqish xonasini izlash bilan ovora. Men ham guruhimbi izlar ekanman, fakultet eshigida notanish qizga to'qnashib ketdim.- Kechirasiz, ko'rmay qolibman. - dedim. - Ko'zga qarab yurish kerak! - uning ovozida jahl va yoqimli sado bor edi. - Kechirim so'radimu, qaysi fakultetdansiz? - Nima ishing bor? - dedi u yana jahl bilan. Nima deyiishimni bilmay, auditoriyaga qarab ketdim. Kirsam eng oxirgi to'rtta stol bo'sh ekan. Borib o'tirdim, daftarlarimni olib tartibga sola boshladim. Xonadagilar bir-biriga tortinib savol berar, past ovozda tanishib suhbatlashardi. - 213- guruhmi? - degan tanish ovozdan hayolim chalg'idi. - Xa, 213- guruh - Adashmabman, xammaga salom - dediu. Shunda boshimni ko'tarib qaradim, vo ajab, bi malakni kim dunyoga keltirdi ekan? Qora qoshlar kamondek, ko'zlari xumor, sochini oddiyturmaklagan, lekin xusniga xusn qo'shib turibdi. Oyog'ida poshnasi past tufli, egnida arzon, ammo qomati va bo'yiga judayam mos kiyimi uni xonadago qizlardan ajratib ko'rsatardi. Boya e'tibor bermagan ekanman, bu o'sha koridorda men bilan to'qnashib ketgan qiz edi. U atrofga razm soldiyu men tomon yura boshladi. O'zim bilmagan holda hayajon bosa boshladi. U xozir keladiyu, yuzimga tarsaki tortib yuboradigandek, ammo yaqinlashganda shartta bueilib oldimdagi stolga o'tirdi. O'zimga kalib qarasam old qatordagi o'g'ilbollarning ko'zi unda, men esa joyimdan turib ketibman. Noo'ng'ay holatda joyimga otirdim. O'zimni bosib olib past ovozfa: - Ismim Sardor, meni kechirdingizmi? - deyishim bilan, u menga qarab: - Sizdan kimligingizniyam, kechirimingizniyam so'ramadim. - dedi. Ko'zlarida jahl, ovozida g'azab bor edi. Ammo u bundan yanayam go'zallashib ketgandi. O'qishlar boshlanib ketdi. Kursdoshlarim bilan tanishib oldim. O'qishlar bilan vo'lib Rohilani xam unutishga xarakat qilardim. Uyimizga borishda Rohilalarning ko'chasidan o'tishga to'g'ri kelardi va bu menga o'tmishimni eslatib azob berardi. Shuning uchun ota-onamdan ruxsat olib institut yotoqxonasiga ko'chib o'tdim. Bu yerda asosan uzoqdan kelgan yigit-qizlar, hali ijaraga xona olishga ulgurmagan yoki shunchaki talabalik hangomalarini yoqtiradiganlar joylashgandi. Man yuqori kursda o'qiydigan Sherzod ismli bola bilan bir xonaga jaylashdim. U qoshni viloyatdan bo'lib, otasi o'sha yerda yuqori lavozimda ishlarkan. Yurishi va kiyinishida o'ziga ishongan, gapga chexhan bola edi. Yotoqga kelganimdan bir hafta o'tib uyga ketdim. Ota-onam mening totoqxonada qolishim sababini so'rashganda xammasini ochiqchasiga aytib berdim. Ular uzil-kesil rozi bo'lishdi va iloj bo'lsa uy ishlariga qarashib turishi uchun biror talaba qizni ijaraga topishimni aytda. Men yolg'oz farzand bo'lganim uchun uyda faqat ota-onam qolishgandi. Kechgacha xonamda yotdim, ammo bu yer manga Rohilani, u bilan oramizdagi birinchi ehtirosni yodimga solaverdi. Onamga "ertaga darslarimertaroq, boribtayyorgarlik ko'ray" deb ko'chaga chiqdim. Tashqari qorong'i bo'lib qolibdi. Ko'chada ketayotib Rohilaning uyi oldidan o'tardim. Beixtiyor uning derazasiga tikildim. Ammo xech kim ko'rinmadi. Xayol bilan yotoqxona eshigi oldiga qanday kelganimni bilmay qolibman. Xonamiz oxirgi qavatda bo'lganiuchun bor yo'g'i to'rtta xona wegalik bo'lib, xamisha jimlik saqlanardi. Koridorning lampochkasi qaysidir xonaning kuygan lanpochkasiga almashib qolardi. Bugun xam kimdir lampochkani alishtirganmi, koridor qorong'i edi. Qorongida timirskilanib yotoqxona eshigiga yaqinlashdim. Xonamizdan kelayotgan qizbolaning kulgusi meni sergaklantirdi. Asta tinglasam Sherzod qandaydir qiz bilan gaplashib o'tiribdi. Xona eshigi salgini ochiq, svet yoniq. E'tibor berib qarasam Sherzod eshikka orqasi bilan krovatda o'tiribdi, qiz uning qarshisida cho'kkalab olgan, ko'ylagining etagi tizzasidan yuqori ko'tarilgan, sonlarining yarmi ko'rinib turardi. Sherzod unga latifa aytib bir qo'lini uning yalang'och tizzasiga qoyib olgan, o'zi mayka shortikda edi. Xona issiqligidan qizning yoqasi ozgina ochilgan, ko'kraklarining yuqori qismi ko'rinoib turardi. Sherzod gapirar, qiz esa kulardi. Sherzodning qo'li borgan sayin qizning tizzasidan sonlari tomon siljib borardi. Qiz kulgudan to'xtab qoldi. Sherzod asta-sekin qizga yaqinlashib ikkinchi qo'li bilan uning yeljasidan o'ziga tortda va lablaridan o'pa boshladi. - Lobar men sizni yoqtirishimni bilasizmi?- dedi Sherzod. - Sizga kimlar yoqmasligini bilmayman, lekin siz ko'plarga yoqasiz. Axir sizni yotoqxonomizning Don Juani deyishadi. - dedi ayyorona kylib Lobar. Sherzod ikki qo'li bilan uning belidan quchib o'ziga tortdi va astagina krovatga yotqizdi. O'ng qo'li bilan qizni yubkasidan xalos qila boshladi. Chap qo'lida Libarning bo'ynidan quchib, uning quloqlaridan tishlab tortardi. - O-o-ohhh!!! - Lobarning ko'ksidan ehtirosli sado otilibchiqdi va o'zini bo'sh qo'yvordi. Sherzod amallab uning yubkasini yechdi. Lobarning oppoq va bo'liq sonlariko'z oldimda namoyon bo'ldi. Sherzod endi uning koftasini uechish bilan ovora edi. Koftani sekinlik bilan yechib uni otvordi. Lobarning ustida lifchik va trusigidan boshqa hech narsa qolmagandi. Sherzod qaddini tiklab mayka va trusigidan tezda xalos bo'lib faqatgina trusigida qoldi. Lobarni o'ziga tortib o'ng qo'lini uning orqasiga o'tkazib lifchigini yechdi va uni mening krovatimga irg'itvordi. Lobar faqatgina trusikda, ko'zlarini yumgancha Sherzodning sonlari orasiga qo'lini tiqib yotardi. Uning ko'kraklari kichkina, mening kaftlarim orasiga joy bo'ladigan darajada, ammo so'rg'ichlari kattagina edi. Sherzod egilib uning ko'kragini so'ra